เมื่อทานข้าวเสร็จแล้วทั้งสองสาวก็พากันไปซื้อของต่อ ซึ่งร้านแรกก็ไม่พ้นร้านแบรนด์เนมชื่อดัง ราคาแพงหูฉี่ ที่เธอก็รู้จักดี เพราะอดีตก็เคยมีสิ่งของเหล่านี้เหมือนกัน
“เอ่อ คุณเซย่าคะ” ทันทีที่เซย่ากำลังจะเดินเข้าไป เธอก็ดึงแขนไว้ก่อน เพราะรู้สึกเกรงใจ
“พายนายบอกเธอว่ายังไง” เซย่าก็รู้ดีว่าคนตรงหน้าเป็นคนขี้เกรงใจ
“เอ่อ นายบอกว่าให้เชื่อฟังคุณเซย่า” แล้วก็นึกไปถึงคำที่เขาพูดเน้นย้ำกับเธอ
“ใช่ ผู้หญิงอ่ะ ต้องรู้จักรักสวยรักงามนะเข้าใจไหม และนายก็ชอบคนที่แต่งตัวดี และมีรสนิยม ทุกอย่างคือสิ่งที่นายอยากมอบให้เธอ” เซย่ายังพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
“แต่พายเป็นแค่...” เธอก็ต้องเม้มปากไว้ไม่กล้าพูดออกไป สถานะของเธอมันก็แค่นางบำเรอ ไม่ควรมีของราคาแพงพวกนี้ด้วยซ้ำ
“เธอเป็นผู้หญิงของนาย” แล้วเป็นผู้หญิงคนโปรดด้วย กับคนอื่นมีแต่ให้เธอสั่งของสมนาคุณไปให้นิดหน่อย ไม่มีใครเลยที่เอเดนจะยอมให้พามาซื้อข
