“ทำไมไม่ไปล่ะ” เขาถามซ้ำด้วยความสงสัย
“คุณริกไปเป็นเพื่อนแอนนาหน่อยได้ไหมคะ” อารีแอนน่ากระตุกแขนชายหนุ่มตามประสาเด็กขี้อ้อน
“กลัวเหรอ” เขาถามอย่างสมใจ จะไม่ให้เธอกลัวได้อย่างไรกัน เขาเล่นเล่าเรื่องผีๆ ให้เธอฟังก่อนทานข้าว หลังจากวาดภาพเสร็จ เธอเลยเกาะติดเขาไม่ยอมไปไหน แถมคฤหาสน์หลังใหญ่ก็ไร้เงาคนอื่นๆ เมื่อยามค่ำคืน จึงมีเขาและเธอเพียงแค่สองคนเท่านั้น เหล่าบอดี้การ์ดและสาวใช้ทั้งหลายพักที่บ้านพักโดยรอบคฤหาสน์แทน หากมีอะไรก็จะโทรไปเรียกหรือกดกริ่งส่งสัญญาณแจ้งเตือนเท่านั้น
“ใช่น่ะสิคะ คุณริกเล่นเล่าเรื่องผีให้หนูฟัง หนูไม่อยากนอนคนเดียว” อารีแอนน่ารีบพยักหน้าบอกว่าตัวเองกลัวจริงๆ
“ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันอยู่ด้วยทั้งคน” คนเจ้าแผนการรีบแสดงความห่วงใยโอบกอดร่างอวบอย่างแนบเนียน อารีแอนน่ากอดตอบเพราะไม่ได้คิดอะไร เด็กหนอเด็ก จะถูกกินหัวกินหาง กินกลางตลอดตัวอีกรอบยังไม่รับรู้...
“แอนนารู้สึกอบอุ
