ก๊อก... ก๊อก... ก๊อก...
เสียงเคาะประตูหน้าห้องทำให้ริกคาโด้เอ่ยอนุญาตเสียงขรึม เขามองหน้าภรรยาสาวที่ยิ้มหวานมาแต่ไกล แต่พอเห็นใบหน้าขรึมๆ ของสามี เธอก็รีบก้มหน้างุดคล้ายสำนึกผิด ก่อนจะเดินเอาของว่างมาให้แล้วยืนอยู่ใกล้ๆ ไม่ยอมไปไหน
“มีอะไรหรือเปล่า” เสียงราบเรียบไร้ความอ่อนโยนอ่อนหวานทำให้สาวน้อยใจเสีย
“ฮือๆๆ คุณริก แอนนาขอโทษ”
“โอ๊ะ!” สาวน้อยร้องไห้โฮ ถลาเข้าหาอ้อมแขนของเขา ริกคาโด้ต้องอ้าแขนรับร่างอวบเอาไว้อย่างรวดเร็วและตกใจไม่น้อย
“แอนนารู้ความจริงหมดแล้ว แอนนาขอโทษนะคะที่ไม่เชื่อใจคุณ แอนนาโง่แล้วก็เพ้อเจ้อ ไร้สาระที่สุด”
“โอ๋ๆๆๆ พอแล้ว ฉันไม่ได้โกรธเธอสักนิดแม่เด็กน้อย แค่น้อยใจบ้างเท่านั้น ที่คนอย่างฉันไม่สามารถทำให้เธอเชื่อใจได้เลย” เขากอดรัดร่างอวบแนบอกด้วยความรักใคร่ ไม่ได้นึกเคืองโกรธเธอตามที่พูดจริงๆ คางหนาวางที่บ่าบอบบางด้วยความรู้สึกรักและห่วงใยเช่นเดิม
“แต่เมื่อกี้คุณ
