“ค่ะ” ร่างสูงพาร่างน้อยอวบอิ่มเข้าห้องน้ำอย่างอ่อนโยนทันทีที่เธอพยักหน้ารับคำถามของเขา
“คุณริก” อารีแอนน่ามองตัวเองในกระจกเหมือนยังไม่ชินกับตัวเองนัก เธอมักคิดว่าตัวเองยังเป็นเด็กตัวเล็กๆ ไม่ใช่สาวสะพรั่งอวบอัดเช่นนี้
“ว่าไง” ริกคาโด้เอ่ยถามมองสบตาไร้เดียงสาอย่างเอ็นดู
“แอนนาตัวโต๊โต มองตัวเองในกระจกยังไงก็ไม่ชินเสียที” ดวงตาสีน้ำตาลสวยหวานมองตัวเองในกระจกอย่างตกตะลึงในคราแรก ก่อนค่อยๆ มองสำรวจอย่างถี่ถ้วนอีกครั้ง เหมือนกับนึกออกว่าเธอโตแล้ว
อารีแอนน่ายืนนิ่ง กระจกเงาในห้องน้ำฉายภาพเรือนร่างของหญิงสาวคนหนึ่งที่มีใบหน้าละม้ายคล้ายกับเธอ แต่อีกฝ่ายตัวโตกว่าและเป็นสาวสะพรั่งไม่ใช่เด็กหกขวบอย่างที่เธอเคยเห็นตัวเองในกระจกบ่อยๆ
“อย่างที่ฉันบอก ตอนที่แอนนาตกบันได ศีรษะได้รับการกระทบกระเทือน ความจำของแอนนาเลยหายไป แต่หมอบอกว่าแอนนาจะค่อยๆ ฟื้นความทรงจำทีละนิดทีละนิดนะ ค่อยๆ นึก แต่ไม่ต้องหักโ
