“พระเจ้า” โบน่าอุทานอีกครั้งที่ได้ยิน “คุณแอนนาทำจริงๆ เหรอคะ” เธอมองเด็กสาวแสนสวยที่ดวงตาสดใสเปล่งประกายระยิบระยับอย่างนึกทึ่งในความกล้าหาญยิ่งนัก กล้าหาญในเรื่องความรัก
“ใช่ค่ะ พี่โบน่าหรือคนอื่นๆ อาจจะรู้สึกว่ามันไม่ดีหรือไม่เห็นด้วย แต่แอนนาคิดว่าคนเราเกิดมาแล้วก็ต้องตาย ดังนั้นตอนที่เรามีชีวิตอยู่ ควรจะทำอะไรให้คนที่เรารักมีความสุข ชีวิตของแอนนามอบให้คุณริกเพราะเขาคือผู้มีพระคุณต่อแอนนาและพี่ซันโดร ไม่เช่นนั้น เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว แอนนาอาจจะไม่ได้มานั่งอยู่ตรงนี้ก็ได้ค่ะ พี่โบน่าก็เหมือนกันนะคะ ถ้ารักใครแล้วอย่าทรมานตัวเองและทรมานเขาให้ต้องทุกข์ใจ บางครั้งเราก็ต้องปล่อยใจของเราตามที่เราเรียกร้อง”
อารีแอนน่าพูดไปตามประสาเด็กสาวที่มองโลกสวยงาม จึงไม่รู้ว่าคำพูดนั้นกระทบจิตใจของพี่เลี้ยงสาวอย่างจัง
“จริงๆ แล้ว บางอย่างเราก็ควรปล่อยมันไป หรือไม่ก็ตัดใจค่ะ เพราะชีวิตของเรามันไม่ได้สม
