ร่างบางในชุดนอนยืนกอดอกรอมาร์คัสที่หน้าประตู พลางเหลือบมองนาฬิกาบนหน้าจอโทรศัพท์เครื่องหรู ตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มกับอีกสี่สิบห้านาทีคนที่ส่งข้อความมาบอกตั้งแต่ยังไม่สามทุ่มว่ากำลังกลับบ้านจนป่านนี้ยังไม่เห็นมีวี่แววอะไร
"มีงานด่วนเหรอ" เธอพึมพำคนเดียว ถ้ามีงานด่วนเขามักส่งข้อความหรือโทรมาบอกล่วงหน้าแต่นี่หายไปเลย มันอดทำให้เธอเป็นห่วงไม่ได้
จังหวะที่เธอหมุนตัวเตรียมเดินเข้าไปข้างใน แสงไฟจากหน้ารถคันหนึ่งสว่างวาบทำให้เธอหันกลับไปมองอีกครั้งด้วยความตื่นเต้น
รอยยิ้มหวานกลับมาระบายบนใบหน้าคามิลล่าอีกครั้ง เธอมองรถหรูซึ่งจอดเทียบทางขึ้นก่อนจะปรากฏร่างสูงในชุดภูมิฐานก้าวลงจากรถมา
"มารอฉันเหรอ?"
"ใช่ รอนานมากจนขาฉันแข็งหมดแล้ว" เธอไม่พูดเปล่าพลางใช้กำปั้นเคาะหน้าขาตัวเองเบาๆ
"หึ..." มาเฟียหนุ่มอมยิ้มกับท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูของภรรยาสาว เขาตรงเข้ามาหาคามิลล่าแล้วประทับจูบลงขมับบางอย่างอ่อนโยน
