อาจจะเป็นเพราะเธอรู้สึกมากกว่าคำว่าคู่นอนลับ ๆ ของเขาไปแล้ว
ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไรเหมือนกัน แต่รู้ตัวอีกที...หัวใจของอันดาก็เป็นของศิลาหมดแล้วทั้งใจ
รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเธอ หรือแม้กระทั่งน้ำตา มันก็ขึ้นอยู่กับเขาไปเสียหมด
ตึก ตึก ตึก
ฝีเท้าเร่งจังหวะก้าวเดินออกมาจากร้านหรูเพื่อมาขึ้นลิฟต์ น้ำตาก็เอ่อนองไปด้วยแบบหยุดไม่อยู่ มือหนึ่งถือแก้วกาแฟเย็น อีกมือปาดน้ำตาไปด้วย อันดาไม่ได้อยากร้องแต่น้ำตามันไหลออกมาเอง
พลั่ก!
"อ๊ะ!"
ด้วยความที่วิ่งสลับเดินพร้อมสายตาที่โดนม่านน้ำตาบัง สติไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว ทำให้เธอชนเข้ากับใครบางคนก่อนถึงลิฟต์
กาแฟในมือหกใส่เสื้อของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ ร่างบอบบางล้มลงบนพื้นส่วนคู่กรณีตัวสูงใหญ่รีบเข้ามาดูอย่างทันทีทันใด
"ขอโทษด้วยครับ เป็นอะไรไหมครับ" ชายหนุ่มในชุดสูทเรียบหรูมีราคาย่อตัวลงจับเธอประคองไว้
"ฉะ...ฉันไม่เป็นไรค่ะ ขอโทษด้ว
