'น้ำหยดใส่หินทุกวัน หินมันยังกร่อนได้ แล้วนับประสาอะไรกับใจคน.... '
ผมยิ้มที่มุมปากแบบหล่อๆให้ตัวเองหนึ่งที ที่ผ่านมา ผมน่ะมันร้าย เธอจะยังโกรธ ผมก็เข้าใจ แต่สิ่งที่ผมจะยอมให้มันเกิดไม่ได้ นั่นก็คือ ภาพที่มัชพาลูกเดินจากผมไป..
เมื่อวาน ที่มัชถาม ว่าผมเอาคนเก่าไปไว้ที่ไหน ผมรู้ ว่าคำตอบที่ผมบอกไป เธอคงจะคิดว่ามันเชื่อถือไม่ได้สักเท่าไหร่ แต่ผมไม่อยากให้มัชเก็บมันมาใส่ใจ จริงๆผมก็ทำในแบบที่บอกเธอไป นั่นก็คือบอกลา แต่ตอนนั้นจะให้ตัดขาดเลย ก็ยอมรับว่าทำไม่ได้ แต่ถึงจะตัดขาดไม่ได้ ก็ใช่ว่าผมจะยอมพบหน้าเธอซะที่ไหน ผมห่วงแบบไกลๆ ยอมให้เธอฝึกงานที่บริษัทผมแบบสบายๆ ไม่ให้ใครใช้งานเธอจนหนักเกินไป จนวันนั้นที่ผมได้เห็นทุกอย่าง ผมเลยตัดสินใจตัดขาดกับเธอทุกทาง บล็อคเบอร์บล็อคไลน์ และสั่งให้เธอไม่ต้องมาฝึกงาน โดยที่ผมจะเซ็นผ่านให้ง่ายๆ..
คนที่ไม่ชอบขี้หน้า อย่างญาติที่ชื่อ 'กาย' ช่วยให้ผมตาสว่างได้เ
