ด้วยความคิดและความเอาแต่ใจแบบเด็ก ๆ เพราะโกรธที่สาวิตรี หลงผัวเด็กจนไม่สนใจเธอ นั่นเอง
“ก็ถ้าแก้วเงียบ พี่ก็เงียบจ๊ะ...แล้วเราค่อยหาโอกาส มามีความสุขกันแบบนี้บ่อย ๆ ดีมั้ยจ๊ะ”
“อืม...แต่แก้ว ชักรู้สึกผิดขึ้นมาแล้วสิคะ สงสารแม่จังเลย ที่แก้วห้ามใจตัวเองไว้ไม่ได้...”
เจ้าหล่อนแสร้งทำเป็นพูดดีขึ้นมา
“คนดีของพี่...แก้วไม่ต้องกังวลไปนะ ยังไงซะ
พี่ก็จะดูแลพี่สาให้ดีเหมือนเดิม แต่เพิ่มเติมคือ...ดูแลแก้วของพี่ด้วยไงจ๊ะ”
“ดีค่ะ แบบนี้...เราสามคนผัวเมีย จะได้อยู่ด้วยกันอย่างไร้ปัญหา...อืมมม”
คนทั้งสองนอนคุยนัวเนียกันต่อ อีกครู่ใหญ่ ก่อนที่แก้วใสจะบอกให้ภูผา รีบกลับไปที่ห้องของตัวเอง เพราะกลัวว่า สาวิตรีแม่ของเธอจะกลับมาเห็นเข้า
สาวิตรีกลับมาถึงบ้านในเวลาเกือบ ๆ สี่ทุ่ม เธอจึงรีบขึ้นห้องไปหาสามีรุ่นหลานในทันทีด้วยความคิดถึง
เจ้าหล่อนเดินผ่านห้องของแก้วใสผู้เป็นลูกสาว ไปโดยไม่ได้เคาะประตูเรีย
