“รักก็คือรักครับคนดี” เขาดึงเธอมากอดแนบอก พลอยไพลินหลับตาพริ้มในอ้อมกอดของเขา
ใช่... รักก็คือรัก
ในช่วงปิดเทอมนั้นเจตน์ได้ใช้ชีวิตอยู่กับน้ำฟ้าอย่างมีความสุข และแวะเวียนไปช่วยงานพี่ชายบ้างตามสมควร เขายังไม่ได้ทำงานเต็มตัว พี่ชายให้เวลาพักผ่อนแค่ครึ่งปี ก่อนจะเริ่มทำงาน เขาจึงพาพลอยไพลินไปเที่ยวทุกที่ที่เธออยากไปในช่วงปิดเทอม
สองหนุ่มสาวนั่งมองทะเลที่เกาะส่วนตัวเพื่อรอดูพระอาทิตย์ตกดิน เธอพิงศีรษะกับไหล่กว้างของเขา ก่อนจะยิ้มออกมา เพียงไม่นานพระอาทิตย์ก็ลาลับขอบฟ้า ความมืดมิดก็โรยตัวเข้ามาแทนที่ เหมือนชีวิตของคนเรา มีมืดมีสว่าง มีขึ้นมีลง มีทุกข์มีสุข พระอาทิตย์ขึ้นก็เหมือนชีวิตแรกเกิด พระอาทิตย์อยู่ตรงศีรษะเป็นเวลาเที่ยงวันก็เหมือนครึ่งหนึ่งของชีวิต เปลี่ยนจากหนุ่มสาวเป็นวัยกลางคน และพระอาทิตย์บ่ายคล้อยก็เริ่มแก่ชรา พระอาทิตย์ตกดินคือชีวิตบั้นปลายที่ลาลับโลกนี้ไปแล้วฉันใดก็ฉันนั้น
เจ
