ปกติไม่เคยเป็นคนแบบนี้ เธอเป็นอะไรนี่ ทำไมถึงได้ไม่มีความมั่นใจแบบนี้
“งั้นมาทำเครื่องเคียงกันครับ คุณชอบมันฝรั่งบดหรือเปล่าครับ” เขาชวนคุย
“ก็กินได้ค่ะ” เธอไม่ชอบมันฝรั่งทอดเพราะมัน
“หั่นชิ้นเล็กๆ นำไปต้มจะสุกเร็วแล้วเราค่อยบดกัน” เขาบอกให้เธอมาเป็นลูกมือ แต่ไม่ได้เรียกใช้ให้หยิบจับอะไร กลับมายืนซ้อนด้านหลังให้เธอหยิบจับโน่นนี่กับเขาแทน
นี่แหละที่ทำให้เธอไม่เป็นตัวของตัวเอง กว่าอาหารจะเสร็จ เธอก็จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวไปหลายรอบ
สเต็กของเขาสุกพอดีในระดับที่ต้องการ เขาวัดอุณหภูมิด้วยเพื่อความชัวร์ เขาดูเก่งกาจเรื่องอาหาร ในขณะที่เธอกินเป็นอย่างเดียว แต่ทำไม่เป็น
ปิ่นเพชรมองอาหารตรงหน้าเหมือนมองสิ่งประหลาด นั่นทำให้คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าต้องเอ่ยถาม
“คุณไม่ทานเหรอครับ”
“ปิ่นหิวมากเลยค่ะ หิวจนทำให้นึกถึงช่วงเวลาหลายเดือนที่ผ่านมาไม่ได้”
“มีอะไรพูดให้ผมฟังได้นะครับ”
“ปิ่นกับน้องกิน
