ซูอวี่นิ่งงันพลางลูบเรือนผมของนางเบา ๆ สายตาเต็มไปด้วยความลังเล เขาอยากพานางไปทุกที่ แต่หนทางข้างหน้าช่างเต็มไปด้วยความไม่แน่นอนเกินกว่าจะให้สตรีที่เขารักและเด็ก ๆ ที่เขาหวงแหนนั้นไปเสี่ยงด้วย
"เฉาซี.." เขาเอ่ยออกมาเสียงแผ่วราวกับว่ากำลังขอให้นางเห็นใจ
"เจ้ารู้หรือไม่ว่าหนทางนั้นลำบากเพียงใด ข้าไม่อยากให้เจ้ากับลูกต้องลำบาก" เฉาซีเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ดวงตาของนางสั่นระริก
"ข้ายอมลำบากได้.. แต่ข้าไม่สามารถอยู่ห่างท่านได้" คำพูดของนางนั้นราวกับทลายกำแพงที่เขาสร้างขึ้น ซูอวี่ถอนหายใจเฮือกยาวยกมือลูบแก้มนุ่มนั้นแผ่วเบา
"เช่นนั้นเอาอย่างนี้ได้หรือไม่.. ข้าจะไปหยางโจวก่อน ดูที่ทาง ดูความเหมาะสม แล้วจะกลับมารับเจ้ากับลูกให้เร็วที่สุด" เฉาซีเงียบลงพร้อมกอดเขาเอาไว้แน่นขึ้นราวกับไม่อยากให้เขาจากไป แต่สุดท้ายนางก็พยักหน้าอย่างยอมจำนน
"ได้.. หากท่านคิดว่าดีที่สุดข้ากับลูกก็จะรอท่าน" ชายหนุ่มกอดนางแ
