เธอบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะจัดแจงถ้วยแต่ละชุดให้เข้าที่ เป็นจังหวะเดียวกับที่ได้ยินเสียงขยับตัวดังมาจากบนเตียง
เด็ก ๆ ขยี้ตา ก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้น ดวงตาของทั้งสองมองตรงไปที่โต๊ะอาหารที่เพิ่งถูกจัดไว้ใหม่ แต่แววตานั้นไม่ได้มีความตื่นเต้นเหมือนเด็กทั่วไปเลยสักนิด
ไป๋ฮวาเกาะแขนพี่ไว้แน่นอย่างไม่มั่นใจ ขณะที่ไป๋จื้อขมวดคิ้วแน่น นิ้วเล็ก ๆ กำชายเสื้อของตัวเองแน่นหนึบ ภาพในหัวของเด็กชายย้อนกลับมาอย่างไม่รู้ตัว
เสียงหัวเราะของชายแปลกหน้าเคล้ากลิ่นสุราคละคลุ้งในห้อง แม่เลี้ยงของเขาหัวเราะคิกคักก่อนจะนำจานอาหารที่ตัวเองกับชายผู้นั้นกินเหลือโยนลงพื้นอย่างไม่แยแส ในจานนั้นเหลือเพียงน้ำมันขลุกขลิกกับผักเหี่ยว ๆ ไม่กี่ชิ้น
“กินให้หมด อย่าเสแสร้งว่าหิวอีก!”
และนั่นคืออาหารที่พวกเขาได้รับในแต่ละวัน วันไหนที่เขากับน้องไม่ยอมกิน มือนั้นก็จะฟาดลงมาบนแผ่นหลังแรง ๆ ไม่ได้เพื่ออบรมสั่งสอน แต่เพื่อระบายอารม
