ตอนที่ 11
เถาอวี้
หลังจากนั้นหลายชั่วยาม นางได้ขัดพื้นจนมือนั้นซีดช้ำ เฉาซีปาดเหงื่อออกจากใบหน้าด้วยชายเสื้อหยาบ ๆ ท้องฟ้าเบื้องหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเทาหม่น และแสงจากตะเกียงในเรือก็ถูกจุดขึ้นทีละดวง
เฉาซีเกาะราวที่ท้ายเรือเอาไว้พร้อมสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ใบหูได้ยินเสียงฝีเท้าคู่หนึ่งดังเข้ามาใกล้ เมื่อหันไปก็พบว่าเป็นหญิงสาวร่างเล็กในชุดผ้าหยาบเดินเข้ามาหา
"เจ้า.. ชื่ออะไรงั้นหรือ" สตรีผู้นี้ถามขึ้นเสียงเบา แต่แววตากลับฉายความเป็นมิตร
"เฉาซี" เธอตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ทำให้หญิงสาวผู้นั้นผงกศีรษะเบา ๆ เป็นการตอบรับ
"ข้าชื่ออาเซี่ย.. ได้เวลาอาหารแล้วเฉาซีเจ้าตามข้ามาเถอะ" อาเซี่ยพูดขึ้นก่อนจะจับข้อมือเธอเล็กน้อยให้เดินตามไป
“อาเซี่ย.. ข้ายังไม่ได้เก็บของ” เธอเบี่ยงตัวมามองก็พบว่าข้าวของยังกองอยู่ที่เดิม
“งั้นข้าช่วย” เมื่อพูดจบสตรีผู้นี้ก็เดินไปหยิบ ๆ จับ ๆ วางตรงนี้ไว้ตรงนี้อย่างคล่
