ตอนที่ 12
รื้อฟื้นความหลัง
ซูอวี่คำรามเสียงต่ำดวงตาเย็นเยียบราวกับคมมีด เขากระชากแขนเธอขึ้นมาด้วยแรงที่ทำให้ไหล่แทบหลุด
"ข้าไม่ใช่ผู้ชายพวกนั้นที่เจ้าจะมาใช้มารยาได้!"
เขาขบกรามแน่นดวงตาวาววับด้วยความโกรธ เฉาซีได้แต่กัดฟันแน่น เธอเจ็บ.. เจ็บแทบจะขาดใจ แต่กลับไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้สักคำ เพราะกลัวว่าเสียงของตัวเองนั้นจะสั่นจนดูน่าสมเพช
"อ๊ะ!" แต่เพราะแรงกระชากนั้นทำให้เฉาซีถึงกับเบ้หน้าแล้วหลุดเสียงครางออกมาเพราะความระบม
"หุบปาก ถ้าไม่อยากให้คนทั้งเรือรู้เรื่องของเจ้า!" ซูอวี่กดเสียงต่ำลงด้วยความหยามเหยียด ทำให้เฉาซีได้แต่ขยับตัวลุกขึ้นแล้วเดินลากขาเป๋ ๆ ตามเขาอย่างทุลักทุเลเหมือนเศษผ้าที่โดนลมซัดจนกระทั่งขึ้นไปถึงดาดฟ้าเรือ หว่างตันที่ยืนอยู่ที่นั่นเบิกตาเล็กน้อย มองนางสลับกับซูอวี่อย่างไม่เข้าใจ
"ออกเรือ!" ซูอวี่สั่งออกไปด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ แต่ทันทีที่คำสั่งถูกปล่อยออกมาเรือลำนี้ก็
