ถ้าลุงมาเที่ยวบินอื่น ลุงคงโทรหาเราเอง ตอนนั้นเราค่อยออกมารับกันอีกที…ดีมั้ย”
น้ำผึ้งปลอบลูก อีกนัยคือปลอบใจตัวเอง
“ครับแม่”
เด็กชายพยักหน้า เมื่อได้ยินที่แม่กล่าว มือเรียวของหญิงสาวยกขึ้นลูบศีรษะของลูกชายเบาๆ จากนั้นก็พากันกลับบ้าน
รถของน้ำผึ้งแล่นออกมาจากสนามบินได้ไม่นาน ทันทีที่หลังของวศินสัมผัสเบาะ ไอเย็นที่พ่นออกมาจากช่องแอร์ภายในรถ ก็ทำให้เด็กชายผลอยหลับไปโดยไม่รู้ตัว
น้ำผึ้งชำเลืองมองดูลูกชายด้วยความรู้สึกสงสาร คงเป็นเพราะความอ่อนเพลีย ภายหลังจากผุดลุกผุดนั่ง ตั้งตารอคาร์ลอสอยู่ที่สนามบินด้วยความอดทน ไม่ปริปากบ่นสักคำ
เมื่อรู้สึกว่าความเงียบ ยิ่งทำให้คิดถึงคาร์ลอส หญิงสาวจึงเอื้อมมือไปเปิดวิทยุ คิดว่าเสียงอะไรก็ได้ในตอนนั้น คงช่วยขับไล่ความเงียบ และความเหงาที่แล่นรุมหัวใจของเธออยู่ในตอนนั้น
ทว่าบทเพลงจากสถานีวิทยุแห่งหนึ่งที่สุ่มไปโดยบังเอิญ ก็มีเนื้อหาราวกับว่าเนื้อเพล
