ความสังหรณ์ใจบางอย่าง ทำให้เธอต้องปฏิเสธ
“กูบอกให้ดื่มมึงต้องดื่ม…หรือมึงอยากให้ผัวมึงตาย”
จอมขมังเวทย์ขึ้นมึงขึ้นกู แสดงธาตุแท้อันหยาบคายออกมาเช่นทุกครั้งที่โกรธหรือไม่พอใจ
“ไม่…ไม่ดื่ม”
เธอส่ายหน้า แววตาดื้อดึง
“วะ อีนี่…หรือมึงอยากเห็นผัวมึงตาย”
กล่าวพลางเอื้อมมือกร้านไปกำตะปูที่กองอยู่ในพาน เขี่ยเล่นไปมาอย่างใจเย็น
แม้ไม่พูด…หากการกระทำก็ขู่เป็นนัยว่าตะปูเหล่านี้อาจจะเข้าไปฝังอยู่ในท้องของเสี่ยดิเรกอีกเมื่อไรก็ได้ หากเธอขัดใจ หรือทำให้เขาโกรธ
ผกาลีรีบคว้าขันน้ำมนต์ตรงหน้า จากนั้นก็กลั้นใจดื่มจนหมด พร้อมกับแระแทกขันลงที่พื้น
“ข้าชอบท่าทีแบบนี้ของเอ็งจัง ผู้หญิงประเภทที่ไม่ยอมเป็นเบี้ยล่างของผู้ชายตลอดเวลา ข้าชอบที่เอ็งรู้จักปฏิเสธและรู้จักตอบโต้บ้าง มันได้อารมณ์ไปอีกแบบ วันน้ำน้ำมนต์ขั้นนั้นจะทำให้เอ็งค้นพบตัวเอง” พ่อหมอเลียริมฝีปากอันแห้งผากของตัวเองขณะพูด
