ชั่วอึดใจใหญ่ๆ น้ำผึ้งและลูกชายก็มาถึงโรงเรียนซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้าน เธอชะลอรถ เลียบเข้าจอดข้างฟุตบาท ผลัดกันหอมแก้มกับลูกชายคนละฟอดด้วยความเคยชิน เหมือนที่เคยทำทุกครั้งที่มาส่ง
“แม่ไม่อยากให้ลุงไปจากเราใช่ไหมครับ”
ลูกชายถามขณะหันไปหิ้วกระเป๋า เตรียมจะลงจากรถ รับรู้ได้ถึงความอาลัยอาวรณ์ที่แม่ของตนมีต่อลุงคาร์ลอส
เจอคำถามนี้เข้าไป…?
คนเป็นแม่ถึงกับอึ้ง จำต้องพยักหน้ายอมรับกับลูกชาย แม้จะยังไม่ยอมรับกับหัวใจตัวเองเสียทีเดียวว่า ‘เธอตกหลุมรักเขาจนหมดใจ’
“บอกกับคุณลุงได้ไหม…ว่าอย่าเพิ่งไป” เด็กชายแนะ บอกให้แม่เหนี่ยวรั้งลุงเอาไว้
“ไม่ได้หรอกลูก” เธอส่ายหน้า
“ทำไมล่ะครับ” คิ้วน้อยๆขมวดมุ่นด้วยความไม่เข้าใจ
“ลุงคาร์ลอสอาจจะมีครอบครัวอยู่ที่อเมริกาก็ได้ ครอบครัวของลุงอาจจะกำลังรอให้เขากลับบ้านอยู่เหมือนกัน”
สิ่งที่บอกกับลูกชาย น้ำผึ้งเพียงแค่สันนิษฐาน ทั้งที่ไม่เคยถามถึงความจริงในข้
