“ก็ช่วงเวลาที่มีคุณอยู่ด้วย…มันทำให้ฉันรู้สึกเป็นสุขและอบอุ่นใจเสมอ แค่คิดเล่นๆว่าวันไหนที่ไม่เห็นหน้าทะเล้นของคุณ…มันคงเศร้าพิลึก”
“ชื่นใจที่ได้ยิน”
“อยากบอกให้รู้ว่าในชีวิตฉัน…ยังไม่เคยเปิดใจรับใครเท่าที่รู้สึกกับคุณ”
“นับเป็นโชคดีของผม”
แสงจันทร์ที่ฉายอยู่ในขณะนั้น สว่างเพียงพอให้เห็นรอยยิ้มปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากของรอนนี่
“ผมขอจูบคุณอีกได้ไหม”
“คะ…”
น้ำเสียงนั้นแบ่งรับแบ่งสู้
“ผมขอโทษ ถ้าขอมากไป ขอโทษที่ต้องทำตามความต้องการของหัวใจ ขอโทษที่ถือวิสาสะจูบคุณเมื่อครู่ ไม่รู้สินะ…ความรู้สึกมันบอกกับผมว่าต้องทำอะไรสักอย่าง เพื่อให้คุณรู้ว่าผมรักคุณเหลือเกิน”
“ตอนนี้ฉันรู้แล้วค่ะ”
กล่าวจบหญิงสาวก็กระชับกอดร่างสูงใหญ่เอาไว้แน่น จนลืมไปว่าที่ลำตัวของเขามีแผลที่เย็บเอาไว้
“โอ๊ย…!!!”
ตนตัวโตร้องอุทาน ใส่มารยาในน้ำเสียงให้เกินกว่าอาการที่เจ็บจริง
“ขอโทษค่ะ…ลืมไปเสียสนิทว่าคุณมีแผล เจ
