ไห่มี่เฟิ่งรู้แล้วว่าเขาก็ยังเป็นเขา มือไว้ใจเร็วเหมือนเดิม ทั้งตอนนี้ห่างกันมานานหลายปีแล้วเขากลับแนบชิดนางเหมือนไม่เคยห่างกันไกลเลยสักนิด
“ปล่อย!” นางพูดเสียงเข้มคล้ายข่มขู่เล็กน้อย
“รับปากข้า” เขาต่อรองแล้วรัดนางให้แน่นขึ้น ต่อให้เขายังจำเรื่องทั้งหมดไม่ได้ แต่เขามั่นใจว่านางก็รักเขาและเขาก็รักนางเช่นเดียวกัน
“ก็ได้...ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้” นางไม่อยากใกล้ชิดเขามากกลัวจะใจอ่อนเร็วเกินไป ให้เขามั่นใจว่าเขาคือแม่ทัพเฉินในอดีตเสียก่อน ไม่ใช่สับสนระหว่างอ๋องฮูฮ่าวเฉินกับแม่ทัพเฉินในตอนนี้
เขายอมปล่อยนางแต่โดยดีเพราะนางรับปากแล้ว ต่อไปก็พยายามเอาใจเด็กแฝดสองคนให้ได้ เพราะว่าทั้งสองเป็นบุตรชายที่เขาไม่ได้เห็นหน้ามาก่อน เลยยังจำไม่ได้ว่ามีลูกชาย
“ท่านอย่าตามข้ากับลูกไปไหนมาไหนอีก ข้าอยากให้ท่านรักษาตัวให้ดี เรื่องอื่นอย่าเพิ่งคิดมาก” นางไม่อยากให้ตนเองมีเรื่องในช่วงนี้เพราะเป็นช่วงที่นางกำ
