“พายุ!!” เสียงตะวันพูดขึ้นเสียงดัง เมื่อเห็นภัทรแบกร่างสูงของเขาเดินออกมาจากด้านหลังของสนาม เสื้อยืดสีขาวของพายุอาบชุ่มไปด้วยเสื้อ ทำให้เธอตกใจรีบวิ่งไปหาพายุอย่างรวดเร็ว
“พายุ เจ็บมากไหม”
“นิดหน่อย”
“นิดหน่อยอะไร? ดูเลือดไหลสิ” ตากลมโตเอ่อล้นไปด้วยน้ำตาที่คลอเบ้าประกายความเป็นห่วงออกมาอย่างเห็นได้ชัด ทำให้พายุลูบหลังมือของตะวันเพื่อปลอบประโลมเธอ
ภัทรแบกพายุมานั่งรอรถพยาบาลใบหน้าเรียบเฉยอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แววตาของภัทรเริ่มดูกังวลกับอาการของเพื่อนไม่น้อย เพราะพายุถูกยิงที่หน้าท้องและต้นแขนที่เลือดไหนทะลักออกมา
“ไหวไหม” น้ำเสียงสั่นเครือของเธอเอ่ยถามพายุด้วยความเป็นห่วง เมื่อขึ้นรถพยานาลมาถึง ตะวันรีบขึ้นรถไปกลับพายุเธอแทบไม่ห่างสายตาของเขาเลยแม้แต่น้อย
“ไหว ไม่ต้องร้อง”
“อืม ฉันอยู่ตรงนี้นะ ไม่ต้องกลัว” คำพูดปลอบใจของตะวัน ทำให้พายุหลุดขำออกมา แม้ว่าเธอดูจะตกใจกับเหตุการณ์ที่เก
