“เธอก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าฉันกับพ่อไม่ถูกกัน” หลังจากที่ทานอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อย ทุกคนก็แยกย้ายกันพักผ่อน พายุพูดขึ้นเมื่อทั้งสองอยู่ด้วยกันสองคนในห้องนอนของตะวัน
“ฉันรู้แต่นายควรให้เกียรติครอบครัวฉันนะ นายจะมาขอลูกสาวคนอื่นด้วยตัวเองไม่ได้”
“แต่”
“ถ้าเกิดนายเป็นพ่อที่มีลูกสาว วันหนึ่งเกิดผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้มาขอลูกสาวนายแบบนี้ นายจะว่าไง” คิ้วเข้มขมวดกันเป็นปมเมื่อเขาคิดตามคำพูดของตะวัน
“ไม่คิด!!”
“ห๊ะ!!ทำไมนายเป็นคนแบบนี้พายุ”
“ไม่คิด เพราะถ้าเกิดมีลูกสาวจะไม่มีวันนั้นที่ลูกจะมีแฟน เพราะฉันเลี้ยงเขาให้สุขสบายไปทั้งชีวิตได้” ทำพูดของพายุทำให้ตะวันกุมขมับของตัวเองทันที
นี่ขนาดยังไม่มีลูกสาวเธอก็เริ่มสงสารขึ้นมาจับใจ ถ้าเกิดพายุมีลูกสาวขึ้นมาจริง ๆ เธอเชื่อว่าเขาจะทำให้สิ่งที่ตัวเองเคยพูดเอาไว้
“เฮ้อ!!ฉันเหนื่อยจะพูดเรื่องนี้กับนาย เอาเป็นว่าฉันต้องการในสิ่งที่ฉันพูด”
“ตะวัน” ตะวันเด
