ได้เวลาเข้าเรียนแล้ว คณานางค์เผลอมองไปทางประตูห้องเรียนบ่อยครั้งเพราะตอนนี้ก็ยังไร้เงาของเมธาวิน ขณะที่เพื่อนของเขาอย่างคีตกาลกับวฤทธิ์มานั่งรออยู่แล้ว
“เย็นนี้เลิกเรียนแล้วไปหาไอติมกินกันมั้ยคะน้า”
กัญญาดาถามขึ้นแต่กลับไม่ได้การตอบรับ เธอจึงได้หันไปมอง
“คะน้า มองอะไรนักหนาน่ะ เดี๋ยวอาจารย์ก็มาไม่ต้องมองหรอก”
“หนูไม่ได้มองหาอาจารย์ค่ะ”
“แล้วมองหาใครล่ะ”
“เอ่อ...เปล่าค่ะ หนูก็มองไปเรื่อยเปื่อยน่ะ พี่กุ้งพูดว่าไงนะคะเมื่อกี้หนูไม่ทันฟัง”
“พี่บอกว่าเย็นนี้เลิกเรียนแล้วไปหาไอติมกินกันมั้ย มันมีร้านไอติมมาเปิดใหม่ถัดจากมหา’ลัยเราไปไฟแดงนึงน่ะ”
“อ๋อ คือว่าหนูต้อง...”
ทำทุกอย่างให้เป็นปกติที่สุด เข้าใจรึเปล่า
“ว่าไง” กัญญาดาถามซ้ำเมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบไป
“ไปค่ะไป กำลังอยากกินพอดีเลย”
“โอเค”
หลังจากคุยกับกัญญาดาเสร็จ เมธาวินก็ก้าวเข้ามาในห้องพอดี แต่ไม่รู้ทำไมแค่เห็นหน้าเขาหัวใจของเธอก
