“เดี๋ยวถึงห้องแล้วค่อยสั่งข้าวมากินละกันนะจะได้ไม่เสียเวลาเก็บของ” เขาชวนคุยหลังจากเอาแต่เงียบกันอยู่นาน
“ค่ะ” เธอตอบรับเสียงสั่นเขาจึงได้หันไปมองครู่หนึ่งก่อนจะวางมือลงบนศีรษะเล็กนั้น
“ไม่ต้องร้องหรอก คะน้าทำดีที่สุดแล้ว อย่าไปเสียใจเลย”
“หนูแค่...ไม่อยากให้ป๊าคิดว่าหนูทิ้งเค้า แต่หนูก็ไม่อยากไปทำงานที่ไนต์คลับที่ไหนอีก หนูแค่อยากขอเวลาตั้งตัวสักหน่อย ไม่อยากต้อง...โดนใครลวนลามหรือดูถูก”
“พี่เข้าใจ เราไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรทั้งนั้น”
“แต่ป๊าหนูไม่เข้าใจนี่คะ”
“ใครไม่เข้าใจก็ช่างเค้าสิ เราแค่รู้ว่าเรากำลังทำอะไรอยู่ก็พอ”
“แล้ว...พี่โดมจะให้หนูอยู่ด้วยนานแค่ไหนคะ”
“ก็แล้วแต่เราสิ พี่ไม่ใช่เจ้าชีวิตเรานี่ ก็แค่...เจ้าหนี้”
“แปลว่าถ้าหนูใช้หนี้พี่หมดแล้ว หนูจะไปไหน...พี่ก็ไม่สนใจใช่มั้ยคะ”
“ก็แล้วแต่จะคิด”
คำตอบนั้นทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดอยู่ไม่น้อย แต่จะโทษใครได้ล่ะ ก็เธอย้ำกับเขาเ
