“ผมรักเธอจริงๆ ครับคุณแม่ เมื่อก่อนผมรู้ตัวว่ายังไม่ดีพอ ก็เลยไม่กล้าสารภาพความรู้สึกของตัวเองให้เธอรู้ ได้แต่ทำตัวเป็นพี่ชายที่แสนดี เป็นมดแดงที่แฝงอยู่กับพวงมะม่วงมาตลอด แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าอีกไม่นานผมจะสามารถดูแลเธอได้จริงๆ ไม่ใช่เป็นเพราะผมถือตัวว่าเป็นลูกชายของคุณแม่ หรือเป็นน้องชายพี่ซันนะครับ แต่ผมคิดว่าผมใกล้เรียนจบแล้ว ผมจะมีงานทำ มีเงินเดือนมากพอที่จะสามารถดูแลเธอได้ ผมถึงกล้าบอกให้เธอรู้ว่าผมชอบเธอ และผมก็ไม่อยากเห็นเธอต้องเผชิญกับปัญหาตามลำพังด้วย ผมไม่ได้อยากอยู่กับเธอแค่ในวันที่สบายใจ แต่ผมอยากเป็นคนที่อยู่ข้างๆ ในวันที่เธอทุกข์ใจด้วย แบบนี้...เรียกว่ารักได้ใช่มั้ยครับ”
คุณหญิงหันมองสบตากับอาทิตย์ ก่อนที่ทั้งสองคนจะยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู
“จ้ะ นี่แหละคือความรัก แม่เองก็ไม่รู้หรอกนะว่าลูกกับเด็กคนนั้นจะได้คบกันหรือต้องแยกกัน หรือถ้าได้คบกันจริงๆ แล้วจะคบกันได้นานแค่ไหน แต่การไ
