“ก็กลัวครับ แต่ผมกลัวคุณแม่จะเหงามากกว่า เอาไว้ถ้าพี่ดรีมกลับมาจากสิงคโปร์และแต่งงานกับพี่ซันแล้ว ผมค่อยย้ายออกก็ได้”
“จะย้ายเข้าย้ายออกไปทำไม ก็อยู่ด้วยกันไปซะที่นี่แหละ บ้านพวกนายอยู่ไกลออกจะตายไป จะไปเรียนทีก็ต้องตื่นแต่เช้าต้องนั่งรถเมล์ตั้งหลายต่อ อยู่ที่นี่แหละดีแล้ว เรียนจบก็ไปช่วยงานพี่ที่บริษัท อยู่บ้านเดียวกันเผื่อพี่คุยเรื่องงานจะได้คุยกันง่ายหน่อย ไม่ต้องคอยโทรหากันให้วุ่นวาย จริงมั้ยครับแม่”
อาทิตย์บอกพลางทรุดตัวลงนั่งข้างมารดาอย่างอารมณ์ดี
“นั่นสิจ๊ะ ไม่ต้องย้ายไปย้ายมาให้วุ่นวายหรอก อีกหน่อยพอแม่ไม่อยู่แล้วพี่ดรีมเค้าก็จะได้ไม่เหงาด้วย”
“คุณแม่คะ”
“จ้าๆ ลืมไปว่าลูกสะใภ้แม่ห้ามให้พูดแบบนี้ งั้นก็ตกลงตามนี้นะ แม่ฝากซันโทรหาทนายดำรงให้แม่หน่อย บอกเค้าว่าแม่ต้องการเอกสารรับรองตาโดมเป็นบุตรบุญธรรม จะได้ไม่มีใครปากมากมาว่าลูกชายคนเล็กของแม่ได้”
“คุณแม่ครับ ไม่ต้องหรอกนะครับ
