“ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับคุณแม่ แต่ผมเกรงใจ ผมไม่อยากให้คนอื่นมองว่า...”
“คนอื่นก็คือคนอื่น เราห้ามความคิดใครไม่ได้หรอกนะลูก โดมแค่รู้ว่าแม่สบายใจและมีความสุขดีกับสิ่งที่แม่ให้แค่นั้นก็น่าจะพอแล้ว นอกจากโดมจะรังเกียจความหวังดีของแม่ ถ้าอย่างนั้น...แม่จะกลับไปนอนรอความตายอยู่บนเตียงก็ได้ จะไม่ยุ่งวุ่นวายอะไรกับลูกอีกแล้ว”
ท่านแกล้งหมุนตัวกลับเพื่อเข้าไปในบ้าน เมธาวินจึงรีบเข้ามายืนขวางแล้วกุมมือท่านไว้
“ผมรับครับคุณแม่ จากนี้ไปไม่ว่าคุณแม่จะให้อะไร จะแพงแค่ไหนผมก็จะรับ แต่คุณแม่อย่าคิดว่าผมรังเกียจเลยนะครับ เพราะผมไม่เคยรังเกียจคุณแม่เลย คุณแม่ทั้งสวยทั้งใจดีขนาดนี้ จะให้ผมรังเกียจได้ยังไงจริงมั้ยครับ” เขาบอกอย่างเอาใจ
“ปากหวานนะเรา แต่โดมสัญญาแล้วว่าจะรับทุกอย่างที่แม่ให้ ห้ามคืนคำ ห้ามปฏิเสธอีกนะจ๊ะ”
“ครับ ผมจะไม่คืนคำหรือปฏิเสธอีกแล้ว คุณแม่อย่าเพิ่งน้อยใจไปเลยนะครับ”
“ดีมากจ้ะ งั้นก็
