“ใช่ ท่านใจดีมาก ก็เพราะท่านใจดีนี่แหละกูถึงยิ่งเกรงใจ แต่ท่านก็ไม่ชอบให้กูเกรงใจเท่าไหร่น่ะ กูเลยต้องรับทุกอย่างที่ท่านให้มา ท่านจะได้ไม่น้อยใจและคิดว่ากูมองท่านเป็นคนอื่น”
“แบบนี้ถ้ามึงเรียนจบแล้วก็ได้ทำงานที่นั่นเลยสิ”
“อืม ก็คงอย่างนั้นแหละ มึงจะทำกับกูมั้ยล่ะ ไอ้โน้ตอีกคน เดี๋ยวกูขอคุณแม่ให้ คงไม่มีปัญหาหรอก”
“ขอบใจมากเพื่อน แต่กู...ยังไม่แน่ใจเลยว่าเรียนจบแล้วจะได้ทำในสิ่งที่อยากทำรึเปล่า” วฤทธิ์มีสีหน้าเคร่งเครียดจนเมธาวินแปลกใจ ส่วนคณานางค์ที่มานั่งรอกัญญาดาก็ได้แต่นั่งฟังไปเงียบๆ เท่านั้น
“ทำไมวะ พ่อมึงบังคับให้ไปทำงานด้วยเหรอ”
“อืม กูแม่งโคตรเซ็งเลยเนี่ย นึกว่ายอมให้กูเรียนวิศวะแล้วจะไม่ยุ่งกับกูอีก ที่ไหนได้ก็แค่ปล่อยให้กูตายใจเท่านั้นเอง”
“ยังเหลือเวลาเรียนอีกปีนึง มึงก็อย่าเพิ่งเครียดไปเลย ไม่แน่พอถึงเวลาที่มึงเรียนจบ ท่านอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้นะ”
“ก็ขอให้เป็นแบบนั้นเถอะ แ
