ตอนที่ 1 วิศวะฮอตเนิร์ด
1039 คำ
“อ้าวเมียจ๋า จะหนีไปไหนล่ะ” วฤทธิ์ลุกขึ้นเหมือนจะตามเธอไป ทว่าคีตกาลที่เพิ่งกลับมาก็กดไหล่เพื่อนรักให้กลับลงไปนั่งที่เดิม
“มึงเลิกยุ่งกับไอ้กุ้งสักห้านาทีเถอะ ขอพวกกูกินอย่างสงบๆ หน่อย มัวแต่เล่นกันอยู่นั่นเดี๋ยวก็ไปสอบภาคบ่ายไม่ทันพอดี อย่าลืมนะว่าเราสอบบ่ายโมงครึ่ง นี่มันจะบ่ายโมงแล้ว”
คีตกาลบอกก่อนจะตักข้าวกะเพราไข่ดาวของตัวเองกินอย่างรวดเร็วเพราะหิวจนไส้แทบขาดแล้ว
“ก็ได้วะ เมียจ๋า...”
“หุบปากเลยไอ้ฤทธิ์ ขืนนายเรียกฉันว่าเมียอีกคำ ฉันได้ลุกไปต่อยปากนายแน่” คราวนี้กัญญาดาดูจะโมโหเขาจริงๆ ชายหนุ่มจึงได้ยิ้มขันแล้วไม่พูดอะไรออกมาอีก
“เฮ้อ...ในที่สุดโลกก็สงบสุข” เมธาวินแกล้งถอนหายใจ แต่ยังไม่ทันได้กินคำแรกก็มีเสียงใครคนหนึ่งดังมาเสียก่อน
“ขอพิมพ์นั่งด้วยได้มั้ยคะโดม”
ทุกคนหันไปมองตามเสียงนั้น ทำให้คณานางค์เห็นว่าเจ้าของเสียงก็คือ พิมพ์ดาว หรือ พิมพ์ เป็นดาวคณะบริหารนั่นเอง
“เชิญครับพิมพ์” เมธาวินขยับไปทางคณานางค์จนชิด เธอจึงได้ขยับไปทางกัญญาดาต่อแต่กัญญาดาก็ไม่คิดจะขยับไปไหนและสนใจอาหารของตนต่อไป
ทำให้เมื่อเมธาวินขยับมาอีกคณานางค์จึงไม่ขยับตามตอนนี้เขากับเธอจึงได้นั่งชิดติดกัน ส่วนพิมพ์ดาวก็นั่งเว้นที่ว่างเอาไว้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น
“ได้ยินเพื่อนๆ บอกว่าเห็นโดมมากินข้าวที่นี่ พิมพ์เลยแวะมาดูค่ะ แล้วนี่ใกล้อิ่มหรือยังคะ”
“ยังครับ ผมยังไม่ได้กินเลย พิมพ์มีธุระอะไรรึเปล่าครับ”
“พิมพ์ว่าจะชวนโดมไปซื้อไอติมตรงนั้นด้วยกันน่ะค่ะ แต่รอโดมกินอิ่มก่อนก็ได้ค่ะ”
“แล้วทำไมไม่ไปซื้อเองวะ” เสียงนั้นไม่ได้มาจากเมธาวินแต่เป็นกัญญาดาที่ดูจะคิดดังไปหน่อย เลยทำให้วฤทธิ์แทบจะหลุดขำออกมากับความกวนประสาทของคู่ปรับ
“พอดีว่าโดมเคยสัญญากับพิมพ์ว่าจะเลี้ยงไอติมพิมพ์ถ้ามากินข้าวที่นี่น่ะ วันนี้พิมพ์เลยมาทวงสัญญา จริงมั้ยคะโดม”
เธอไม่ถามเปล่ากลับเอื้อมมือมาจับแขนเขาอย่างสนิทสนมอีกด้วย
“อ๋อครับ ผมเกือบลืมไปแน่ะ งั้นไปซื้อก่อนได้นะ กว่าผมจะอิ่มคงอีกนาน อิ่มแล้วต้องรีบไปสอบต่อน่ะ”
“จะดีเหรอคะ พิมพ์เกรงใจจังเลย”
“ถ้าเกรงใจก็ไม่เห็นต้องทวงแต่แรก”
เป็นอีกครั้งที่เสียงของกัญญาดาลอยมา ทำให้พิมพ์ดาวอดที่จะหันไปมองตาขวางไม่ได้ แต่มีหรือที่กัญญาดาจะสนใจ
“ไม่เป็นไรครับ ไปเถอะ”
แล้วเมธาวินก็ลุกขึ้นเดินออกไปพร้อมกับพิมพ์ดาว วฤทธิ์จึงได้พูดขึ้นมา
“ดูท่าว่าข่าวลือจะเป็นจริงว่ะ”
“ข่าวลืออะไรของมึง” คีตกาลถามขึ้น
“ก็ที่ว่าสองคนนั้นกำลังคบกันไง มึงไม่รู้เหรอว่าพักหลังๆ มาเนี่ย ไอ้โดมมันไปแวะเวียนที่คณะบริหารบ่อยๆ แถมยังซื้อขนมไปด้วยนะ ดูท่าจะไปจีบสาวว่ะ”
“แล้วถ้าสองคนนั้นคบกันจริง มึงจะยุ่งอะไรด้วยล่ะ”
“กูก็ไม่ได้อยากยุ่ง แค่ไม่คิดว่าคนอย่างไอ้โดมจะชอบยัยพิมพ์ได้น่ะสิ”
“แล้วยัยพิมพ์เสียหายตรงไหนวะ คนหนึ่งสวย คนหนึ่งหล่อ แถมยังเป็นดาวกับเดือนคณะอีก ดูเหมาะสมกันจะตายไป”
“ก็...ช่างเถอะ เอาเป็นว่าถ้าสองคนนั้นคบกัน กูไม่อยากเชียร์ว่ะ แดกต่อเถอะ เดี๋ยวเมียอิ่มแล้วจะทิ้งกูอีก จริงมั้ยจ๊ะเมีย...”
วฤทธิ์จำต้องหุบปากฉับเมื่อเห็นว่ากัญญาดาจ้องหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง
ทว่าบทสนทนาง่ายๆ นั้นกลับกระทบใจของคณานางค์เข้าอย่างจัง เพราะหากว่าเมธาวินชอบพิมพ์ดาว ก็แปลว่าเธอคงจะต้องอกหักทั้งที่ยังไม่ได้สารภาพรักกับเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว
หญิงสาวหันไปมองทางร้านไอศกรีมอย่างลืมตัว แล้วก็ต้องรีบหันกลับมาเมื่อเห็นว่าพวกเขาพูดคุยและส่งยิ้มให้กันอย่างสนิทสนม และนั่นก็ทำให้ขอบตาของเธอร้อนผ่าวราวกับว่าน้ำตามันกำลังจะไหลออกมา
ไม่นะ อย่าร้องไห้ อย่าให้ใครรู้ว่าเธอชอบเขา
ไม่อย่างนั้น...แม้แต่ความเป็นเพื่อนหรือน้องสาว
เธอก็อาจจะไม่มีโอกาสได้เป็นอีก...
“เป็นอะไรน่ะคะน้า ทำไมตาแดงๆ น้ำก๋วยเตี๋ยวเข้าตาเหรอ” กัญญาดาถามขึ้นอย่างสงสัย
“เอ่อ...ค่ะ”
“งั้นรีบไปล้างตาเลย ปะ เดี๋ยวพี่พาไป” กัญญาดารีบลุกขึ้น
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูดีขึ้นแล้ว”
“แน่นะ”
“ค่ะ ไม่เป็นไรจริงๆ” คณานางค์แกล้งยิ้มออกมาแม้จะแทบยิ้มไม่ออก
“งั้นก็ตามใจ แต่ถ้าแสบขึ้นมาอย่าทิ้งไว้นะเดี๋ยวตาอักเสบ”
“ค่ะพี่กุ้ง ขอบคุณมากนะคะที่เป็นห่วง”
“โอะ...โอ๊ย...โอ๊ย...”
เสียงวฤทธิ์ดังขึ้น กัญญาดาเลยหันไปมอง
“เป็นอะไร ใครเหยียบหาง?” คีตกาลถึงกับหลุดขำเมื่อได้ยินอย่างนั้น
“ไม่ได้มีใครเหยียบหาง แต่ว่ามีอะไรเข้าตาผัวอยู่น่ะ เมียช่วยมาดูให้หน่อยสิ”
“ก็ดีแล้วนี่ ให้ตาบอดไปเลยยิ่งดี”
“ไม่บอดหรอก เพราะสิ่งเดียวที่จะทำให้ผัวตาบอดได้ก็คือความรักของเราไงจ๊ะ”
“แหวะ จะอ้วก”
“หูย...มองตากันแป๊บเดียวก็จะท้องแล้วเหรอเนี่ย”
กัญญาดาได้แต่กลอกตามองบนและคร้านจะเถียงกับคนโรคจิต เธอจึงได้นั่งลงแล้วสนใจก๋วยเตี๋ยวที่เหลืออยู่อีกไม่มากต่อไป
“กลับมาแล้วเหรอพ่อคนเสน่ห์แรง” คีตกาลเอ่ยเย้าเพื่อนรักที่เดินกลับมาพร้อมกับไอศกรีมในมืออีกหลายถ้วย
- ผู้เขียน
