“ไม่ได้นะลูก มันขู่ไว้ว่าถ้าเราแจ้งความ มันจะ...จะฆ่าป๊า...อีกอย่าง...ตำรวจที่เราน่าจะพึ่งพาได้ที่สุดอย่างพี่ชายของหนูเค้ายังไม่คิดจะช่วยเราเลย แล้วเรายังจะหวังให้ตำรวจที่ไหนมาช่วยเราอีกล่ะลูก”
ท่านบอกด้วยน้ำตานองหน้าก่อนจะทรุดตัวลงนั่งที่โซฟาอย่างสิ้นหวัง คณานางค์จึงได้นั่งลงข้างท่านแล้วคอยปลอบใจท่านไว้
“งั้นเราก็มาช่วยกันหาทางออกนะคะ หนูส่งข้อความไปหาพี่แตงแล้ว ถ้าเค้าได้อ่านเค้าต้องโทรกลับมาแน่ค่ะ แล้วเราค่อยปรึกษากันนะคะว่าจะเอายังไงต่อไป แต่ตอนนี้ม้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมากินบะหมี่ก่อนนะคะ หนูซื้อทั้งยาแล้วก็บะหมี่มาให้ด้วย ม้าจะได้นอนพักหน่อย”
“ม้านอนไม่หลับหรอกลูก กลัวพวกมันจะย้อนกลับมาอีก”
“งั้นไปอยู่ที่ห้องผมดีกว่าครับ อยู่ที่นี่ก็คงไม่ปลอดภัยจริงๆ นั่นแหละ” เมธาวินพูดขึ้นหลังจากเงียบอยู่นาน มารดาของเธอถึงเพิ่งจะสังเกตว่าเขายืนอยู่ตรงประตูห้องนั้น
“เอ่อ...แล้วคุณคือ...
