“พี่ภูคิดเหรอ ว่าคนอย่างนิดจะยอมเสียสละความสุขตัวเอง เพื่อคนที่นิดไม่ให้ความสำคัญ”
ณิชชาขยับไปจนชิด ยื่นหน้าไปหาคนสายตาพิการ จ้องตาเขาผ่านแว่นดำอย่างจริงจัง
“พี่ภูหมั้นกับนิด กอดจูบ ลูบคลำนิดไปตั้งเยอะ จู่ๆ จะมาถอนหมั้น คิดเหรอว่านิดจะยอมเสียเปรียบ ทำอะไรไว้ก็ต้องรับผิดชอบสิคะ อย่ามาชิมแล้วหนี มันไม่แมนนะคะ”
ภูผาถึงกับอึ้งไปกับคำพูดขวานผ่าซากนั้น หวังว่าจะได้ยินคำหวานหู เหตุผลชวนชื่นใจ แต่เจ้าตัวกลับทำเหมือนเขาคือตัวร้าย คิดฟันแล้วหนี
“ตอนนั้นพี่ตาไม่บอดนี่ พี่คิดว่าดูแลหนูนิดไหว ตอนนี้แค่จะมองยังไม่เห็น เป็นตัวภาระชัดๆ หนูนิดทนพี่ไหวเหรอ”
“แค่ตาบอดไม่ได้ปัญญาอ่อน หรือเป็นง่อยนอนเป็นผักสักหน่อย นิดจะหาไม้เท้าแบบมีเซนเซอร์ให้พี่ภูใช้ เดินไปไหนจะได้สะดวก พอขาหายเจ็บก็หัดเดินกัน”
แค่ตาบอดไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับณิชชา เธอค้นหาข้อมูลการดูแลคนตาบอดทั้งคืน มั่นใจว่าจะสามารถดูแลภูผาได้ไม่
