ณิชชาเดินออกมาตามหาเวหาแต่ไม่พบช่างภาพหนุ่ม ถามพนักงานรีสอร์ทก็ไม่มีใครให้ข้อมูล นอกจากบอกว่าขับรถไปท้ายเกาะกับผู้ช่วย ครั้นจะตามไปก็ไม่รู้ทางได้แต่เดินกลับมาหาภูผาดังเดิม
“พี่ภู พี่วินด์หายไปไหนก็ไม่รู้ นิดตามหาไม่เจอ”
ร่างระหงเดินมากระแทกตัวโครมบนโซฟานุ่ม ใบหน้าบูดบึ้งหงิกงอ ทำเอาเจ้าของห้องต้องเงยหน้าจากกองเอกสารมามองคนฤทธิ์มาก
“ป่านนี้นายวินด์คงไปดูโลเคชั่นอยู่มั้ง เย็นๆ คงกลับมากินข้าว”
ภูผาบอกเสียงเรียบ แล้วก้มหน้าเซ็นเอกสารต่อ ไม่สนใจผู้ช่วยคนใหม่ที่ไม่ได้ทำหน้าที่อะไรนอกจากมาอาละวาดฟาดงวงฟาดงาไปตามนิสัย งานการที่บิดาของหญิงสาวสั่งให้มาช่วย เจ้าตัวคงช่วยป่วนให้วุ่นวายหนักขึ้นกว่าเดิม ชายหนุ่มแอบลอบมองร่างงามที่ทำท่าเหมือนคนแบกโลกอย่างระอา ตั้งแต่เล็กจนโตไอ้นิสัยเอาแต่ใจตัวเอง เจ้าอารมณ์ไม่เคยจางหาย หากปรับปรุงให้ลดน้อยลงกว่านี้สักนิดบางทีอาจจะดูน่ารักกว่านี้อีกร้อยเท่า
“เอา
