“เยี่ยมมาก หนูนิดของพี่เก่งจริง”
ภูผาเอ่ยชม ยื่นมือไปโอบไหล่มนของเธอดึงให้มาชิดเขา มองแก้มแดงๆ ที่ไม่รู้ว่าร้อนหรือกำลังปลื้มคำชมของเขาอย่างเอ็นดู
“นิดรู้ว่านิดเก่ง นิดยังเก่งได้มากกว่านี้อีกเยอะ แค่พี่ภูไม่เคยรู้เท่านั้น”
เจ้าตัวเชิดหน้าขึ้น ยอมรับคำชมแบบไม่ถ่อมตัวสักนิด ทำเอาคนชมส่ายหน้าไปมา ทั้งขำทั้งหมั่นไส้ กับความเชื่อมั่นในตัวเองมากมายของหญิงสาว เมื่อก่อนณิชชาขาดความเชื่อมั่นอย่างรุนแรง เด็กหญิงตัวอ้วนกลมเหมือนกระปุกตั้งฉ่าย ถูกนำไปเปรียบเทียบกับสองเด็กหญิงอย่างพราวฟ้าและไหมแก้วจนเกิดปมด้อยขึ้นมา แต่ณิชชาใช้สิ่งนั้นผลักดันตัวเองให้ก้าวข้ามความเจ็บช้ำ มาสู่ความสำเร็จในปัจจุบัน คนอื่นอาจจะมองการพยายามของเธอว่าเป็นเรื่องดี แต่สำหรับภูผาแล้วเขาชื่นชมเธอมาก ทว่ากลับไม่เคยปริปากเอ่ยชมหรือพูดจาให้กำลังใจให้เธอได้ยิน กลัวเธอจะเหลิงจนขาดความพยายามต่อไป
“โอเค ตอนนี้พี่รู้แล้ว เย็นแล้ว
