ภูผาถูกนำตัวมายังโรงพยาบาล แพทย์ทำการรักษาเขาอย่างเร่งด่วน เวหากับณิชชาตามมาถึงก็ต้องรออยู่หน้าห้องผ่าตัด ณิชชาร้องไห้จนตาบวมทำเอาเวหาผู้ไม่ชอบน้ำตาผู้หญิง และไม่ถนัดการปลอบโยนคนขี้แยถึงกับเกาหัวแกรกๆ เขาเดินเลี่ยงมาโทรบอกคนในครอบครัวโดยเลือกโทรหาพสุธาและน้ำฟ้าบิดามารดาของภูผาเป็นอันดับแรก จากนั้นค่อยโทรหาคนอื่นๆ จนครบทุกคน คาดว่าพรุ่งนี้คงเดินทางมาเยี่ยมกันครบทุกคน
“หนูนิดยังไม่หยุดร้องไห้อีกเหรอ ตาบวมตุ่ย ไม่สวยเลย”
เวหาเดินกลับมายังหน้าห้องผ่าตัด พอเห็นณิชชายังไม่หยุดร้องก็ส่ายหน้า เอ่ยทักด้วยความเป็นห่วง
“หมอยังไม่ออกมาเลย พี่ภูเป็นยังไงบ้างไม่รู้ ฮือ นิดห่วงพี่ภู นิดกลัวพี่ภูตาย” ณิชชาคร่ำครวญ
“ไม่ตายหรอก พี่ภูโดนยิงที่ขาไม่ใช่หัวใจสักหน่อย ถ้าจะตายคงตายเพราะถูกหนูนิดแช่งนี่ละ”
เวหาถอนหายใจอย่างเพลียใจ ปกติณิชชามักหาเรื่องทะเลาะกับภูผา เป็นไม้เบื่อไม้เมากับอีกฝ่ายมาตลอด ภูผาเอ
