“พี่โชคดี ฟื้นขึ้นมาแล้วความจำยังอยู่ครบ แต่...”
ภูผาถอนหายใจยาวยกมือขึ้นแตะบนแว่น ทำเอาณิชชาใจหายวาบ หญิงสาวมองที่มือของเขาก่อนจะห่อปากเป็นรูปตัวโอ
“อย่าบอกนะคะว่าพี่ภู... ตาของพี่ภู” คนพูดเสียงสั่น
“ตาพี่ภูมีปัญหาน่ะ” เวหาตอบแทนคนเจ็บ
“แล้วจะรักษาหายใช่ไหมคะ”
ณิชชายังมีความหวัง มองหน้าเวหาแล้วหันไปมองภูผา ใจหล่นไปกองที่เท้าเรียบร้อยแล้ว ไม่อยากคิดว่าภูผาจะโชคร้ายขนาดนี้
“พี่ก็หวังว่าจะเป็นแบบนั้น แต่...”
ภูผาเงียบไปอีก เขานั่งนิ่งไม่ยอมพูดต่อ ท่าทางเหมือนคนกำลังปลงตก ทำเอาณิชชาอยากจะร้องไห้
“ไม่เป็นไรค่ะ นิดเชื่อว่าพี่ภูต้องกลับมามองเห็น หมอบ้านเราเก่งๆ มีเยอะ ไม่ก็ไปหาหมอที่ต่างประเทศ”
หญิงสาวพยายามปลอบใจเขา รวมถึงปลอบใจตัวเองไปด้วย ภูผาเพียบพร้อมทุกอย่างหากจะมาตาบอดก็น่าสงสาร
ก๊อก ก๊อก ก๊อก !
เสียงเคาะประตูดังขัดจังหวะการสนทนา พสุธาและน้ำฟ้าบิดาและน้าสาวผู้ทำหน้าที
