“คามินลูก” เสียงคุณหญิงวิชุดาเรียกลูกชายด้วยความตกใจ สภาพของคามินตอนนี้แทบดูไม่ได้ ใบหน้าหล่อดูโทรมจนเห็นได้ชัด ร่างสูงที่เดินก้มหน้าเหมือนคนไร้เรี่ยวแรงเข้ามาภายในบ้าน
“แม่ครับ ผมเจ็บ” เสียงแหบแห้งสั่นไหวแทบฟังไม่รู้ศัพท์แต่ทุกประโยคที่เอื้อนเอ่ยออกมา ทำให้คนฟังรับรู้ถึงความเจ็บปวดที่อยู่ข้างใน
“ไปนั่งก่อนลูก” คุณหญิงวิชุดาประคองร่างสูงของลูกชายเดินขึ้นไปบนห้อง แววตาคอยชำเลืองดูลูกชายของตัวเองด้วยความเป็นห่วง ไม่เคยเห็นสภาพของลูกชายเป็นแบบนี้มาก่อน
“คามินเกิดอะไรขึ้น” น้ำเสียงอบอุ่นของคุณหญิงวิชุดาเอ่ยถามลูกชายของตัวเอง เพียงแค่ได้ยินคำถามหยดน้ำตาค่อย ๆ ไหลออกจากดวงตาเรียวคมคู่นั้น
“ผมมันเลวครับ ผมสมควรได้รับผลแบบนี้” น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเจ็บปวดเอ่ยบอกกับผู้เป็นแม่ ดวงตาแดงก่ำที่คลอไปด้วยน้ำตา
“เฮ้อ!!แม่ก็ไม่รู้ว่าจะช่วยลูกยังไง” เสียงพ่นลมหายใจของผู้เป็นแม่ที่เต็มไปด้วยความหนัก
