“ไอ้คามิน ช่วงนี้มึงไปไหน กูไม่เจอหน้า” เสียงทุ้มของหมอไบรอันเอ่ยถามเพื่อนรักของตัวเอง เพราะชายหนุ่มแทบไม่เจอหน้าของเพื่อนรักในโรงพยาบาลเลยด้วยซ้ำ เพราะหมอคามินจะเข้ามาเคลียร์เคสคนไข้ที่มีอยู่ก่อนแล้วและรีบออกไปจากโรงพยาบาลทันที
“ช่วงนี้กูไม่ว่างและกูก็ไม่รับเคส จบนะ”
“มึงยังจะทำงานอยู่ไหม”
“ช่วงนี้กูไม่รับเคสด่วน มึงไม่เห็นข้อความที่กูส่งไปรึไง” น้ำเสียงติดหงุดหงิดของหมอหนุ่มเอ่ยบอกกับเพื่อนของตัวเองที่เหมือนไม่เข้าใจข้อความที่เขาส่งไปบอกและแจ้งกับทางโรงพยาบาล
“สรุป”
“กูตามดูแลเมียกับลูกอยู่ ถ้ามึงจะไล่กูออก เชิญ!!”
“ไอ้สัด!!ใครจะกล้าไล่หมอเก่งแบบมึงออกวะ” หมอไบรอันส่ายหัวตัวเองเบา ๆ เมื่อเห็นใบหน้าเซ็งของเพื่อนรัก
“ช่วงนี้มึงดีขึ้นแล้วเหรอวะ”
“อืม กูดีขึ้นแล้ว แค่กูได้ดูแลยี่หวาห่าง ๆ กูก็พอใจแล้ว” รอยยิ้มบางที่ทำให้เพื่อนอย่างหมอไบรอันเบาใจและส่งกำลังใจให้หมอคามินเอาชนะใจผู้หญิ
