เสี่ยวเหยาที่เนื้อตัวสั่นเทาก็ถูกมือของม่านอวี้บีบไว้แน่น “ไม่ต้องกลัว” ก่อนจะให้เสี่ยวเหยาประคองนางลงไป
รถม้าคันใหญ่ที่จอดอยู่ด้านข้าง ถูกผู้ที่อยู่ด้านในเปิดผ้าม่านออก มองมาที่ม่านอวี้ ก่อนจะเรียกชื่อของนาง
“อาอวี้...เจ้าจะรีบร้อนไปที่ใดรึ” ฉีเฟยหลงกดยิ้มที่มุมปากมองมาทางนาง
“ฝะ ฝ่า...” เขาส่ายหัวให้นางน้อยๆ ไม่ให้นางเอ่ยเรียกเขา ก่อนจะให้ถังกงกงเดินไปรับม่านอวี้ขึ้นมาในรถม้า
“ดื่มชาเสียก่อน แล้วค่อยบอกเจิ้นว่าเจ้าจะไปที่ใด” เขาเลื่อนแก้วชาส่งมาให้ม่านอวี้ แต่นางไม่ได้ยกขึ้นดื่ม ได้แต่มองใบหน้าของเขาอย่างไม่เข้าใจ
“พระองค์มีเรื่องใดกับหม่อมฉันหรือไม่เพคะ”
“เป่ยโจวมิได้อยู่ทางทิศใต้ แล้วเจ้าเล่าจะไปที่ใด”
“ฝ่าบาท หม่อมฉันเพียงจะออกไปเที่ยวเล่นเท่านั้นเพคะ”
“หึ อาอวี้ เจ้าว่ามีสิ่งใดที่เจิ้นไม่รู้ด้วยรึ เจ้าจะเดินทางไปหนานเจียงใช่หรือไม่”
“ฝ่าบาทรู้ได้อย่างไรเพคะ” นางเบิกตาขึ้นเล็
