“หม่อมฉันแต่งงานแล้วเพคะ” “หึ มิใช่ว่าเจ้ามาขอร้องให้เจิ้นยอมยกเลิกราชโองการสมรสรึ” “แต่พระองค์ก็ไม่อาจทำเช่นนี้กับหม่อมฉันได้ ในวังหลวงคงมิขาดแคลนสตรีกระมัง พระองค์ไปหาสักคนที่ยอมหลับนอนด้วยเถิดเพคะ” “ซ่งม่านอวี้ เจ้า!!!” ฉีเฟยหลงถอนหายใจออกมา เป็นเขาที่ล่วงเกินนางจะถูกนางตำหนิก็เห็นจะไม่ผิด “เจิ้นขอโทษ” เขาลุกขึ้นมาลากตัวม่านอวี้ที่ดิ้นรนอย่างไม่ยินยอมกลับมานั่งข้างเขา “หม่อมฉันดีขึ้นแล้ว หากพระองค์จะลงโทษก็ทำเลยเพคะ” “อาอวี้เจ้ากลับไปที่จวนตระกูลหวังมิดีรึ เรื่องจ้าวจินหรูเจิ้นจะจัดการให้เจ้าเอง” เขามองนางแล้วถอนหายใจออกมา จะให้สั่งโบยนางก็เห็นจะทำไม่ลง “เช่นนั้น หม่อมฉันจะจัดการเรื่องนี้เองเพคะ” “เจ้าจะทำเช่นไร” สายตาของฉีเฟยหลง เลื่อนมามองที่คอของนาง ดวงตาของเขาก็แข็งกร้าวขึ้นทันที ด้วยคิดว่านางจะปลิดชีพตัวเองอีกแล้ว “เจ็บหรือไม่ เหตุใดถึงทำร้ายตนเองเช่นนี้” เขาลูบที่คอของนาง