รถแล่นออกมาตามท้องถนนได้สักพักแต่ภายในรถก็ยังคงเงียบ ปกติเวลาขับรถพี่ธาดาก็พูดน้อยอยู่แล้วนานๆทีจะกดฟังข่าวสารบ้านเมือง ฉันเล่นมือถือดูนั่นดูนี่ฆ่าเวลาจนกระทั่งภายในรถที่มีแต่ความอึดอัดเสียงนุ่มทุ้มก็ได้เอ่ยขึ้น
“ อยากซื้ออะไรไปกินหรือเปล่า ”
“ อยากกินผัดไทค่ะ พี่ธาดาจำจ้าวนั้นได้ไหมที่คราวก่อนหนูลองซื้อไปกินปรากฎว่าอร่อยมาก ”
ฉันลากเสียงคำว่า “มาก” ยาวเป็นหางว่าวให้สมกับป้ายหน้าร้านที่เขียนตัวโตๆไว้ว่าผัดไทอร่อยจนอยากเหาะได้
“ อืม จำได้สิรสชาติใช้ได้นะ ”
พี่ธาดาพยักหน้าให้ฉันแต่สายตายังคงจับจ้องถนนข้างหน้าอยู่
“ ถ้างั้นเย็นนี้เรากินผัดไทดีไหมคะ ”
ฉันถามด้วยความเกรงใจนิดหน่อยเพราะร้านที่ว่าอยู่คนละทางกับทางที่จะกลับคอนโด
“ ก็เอาสิ อยากกินไม่ใช่หรอ ”
คราวนี้คนที่ตั้งใจขับรถมาตลอดทางหันมามองหน้าฉันแล้วยิ้มละมุน
“ งื้อออ พี่ธาดาน่ารักจังเลย ”
เพราะสีหน้าที่ดูอบอุ่นทำให้ฉันลืมตั
