หกเดือนต่อมา_
ประเทศญี่ปุ่น
"พี่คาเรนมาทางนี้เร็วๆ" น้ำเสียงสดใสของภรรยาสาวตะโกนบอก หลังพาสามีมาเดินเล่นท่ามกลางดอกซากุระโปรย ช่วงทานอาหารมื้อเย็นเสร็จ
แต่ดูอาการสามีคงเหนื่อยหอบกว่า ถึงได้ก้าวช้ากว่าคนท้องในไตรมาสใกล้คลอด
"ถ้าหกล้มล่ะก็ จะเข้าไปตรวจลูกทั้งคืนเลย" น้ำเสียงตะโกนดุ เขาจะไปมีแรงทั้งวันเหมือนนามิได้ยังไง ในเมื่อเธอแทบไม่ขยับตัวทำอะไร นอกจากเรียกชื่อสามีอย่างกับข้ารับใช้
"ไม่มีทางค่ะ นามิแข็งแรงกว่าพี่คาเรนอีก"
"น่าจับตีจริงๆ"
"งั้นนามิจะนั่งรอนะคะ" ภรรยาสาวทิ้งกายบนเก้าอี้ตัวยาว ใต้ต้นซากุระใหญ่ในแถบบริเวณบ้านบิดา
"ลูกเราดิ้นไหม" ฝ่ายเป็นสามีรีบมานั่งลงตาม เอื้อมมือหนาลูบไล้ท้องป่องตามสัญชาตญาณความเป็นพ่อ
ที่ไม่ว่าจะสัมผัสครั้งไหน มันพาให้ใจแกร่งเต้นพองโต จนเกิดรอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลาตลอดเวลา
"เจ้าจิ๋วน่าจะนอนหลับนะคะ พอนั่งปุ๊บก็นิ่งเชียว" ใบหน้าจิ้มลิ้มฉีก
