กึ่ก!
"คุณนามิลุกขึ้นเถอะครับ" ดั๊มพ์มาพร้อมกับร่มหนึ่งอัน มายืนข้างหญิงสาวตัวเปียกปอนที่กำลังเสียใจอย่างหนัก
"ทำไมนามิถึงโชคร้ายอย่างนี้คะ" เธอเอ่ยถามราวกับสติล่องลอย มันเป็นเพราะความเสียใจจนเกินอดกลั้น
"ไม่มีอะไรร้ายไปกว่าการไม่สงสารตัวเองหรอกนะครับ คุณนามิลุกขึ้นนะครับ" เขาเอื้อมมือไปช่วยให้เธอค่อยๆ ลุกขึ้น เห็นรอยถลอกตรงหัวเข่ามนน่าเวทนา
"ขอบคุณนะคะ"
"ผมว่าคุณนามิเข้าไปพักข้างในดีกว่านะครับ ฝนตกหนักอย่างนี้ขับรถกลับไม่ไหวหรอกครับ"
"...เขายังอยู่ไหมคะ" สภาพอากาศค่อนข้างแย่ เธอคงขับรถกลับบ้านเองไม่ไหวจริงๆ
"นายพึ่งออกไปโกดังครับ คงอีกนานกว่าจะเข้ามา"
"ขอบคุณนะคะ" ร่างบางตัวเปียกปอน รีบเดินใต้คันร่มมุ่งเข้าสู่อาคารสูง แล้วเดินแยกอีกทางจะเป็นห้องทำงานส่วนตัวของคาเรน
"คุณนามิเลือกพวกเสื้อผ้าของนายใส่ก่อนได้เลยนะครับ"
"ไม่ดีกว่าค่ะ" ยามเข้ามาพบกับอุณหภูมิเย็นของเครื่องปรับอา
