พัฟฟินเดินออกห้องเรียนหลังจบวิชาสุดท้ายด้วยสีหน้าบึ้งตึง เธอรู้สึกอึดอัดทั้งเรื่องการเรียนและรู้สึกอึดอัดที่เดินไปไหนมาไหนก็มีแต่คนจ้องมองมายังตน จะเพราะใครกันเล่า ก็มาเฟียหนุ่มที่เกิดเป็นบ้าคอยเดินตามประกบข้างกายอยู่ตลอดเวลานั่นเอง
"จะทำหน้าบึ้งแบบนี้อีกนานไหม?" เลียมถามเสียงดุ
"จะทำหน้าบึ้งจนกว่าคุณจะเลิกมายุ่งกับฉัน ตกลงจะทำตัวเป็นพ่อจริงๆหรอคั?"
"ฉันมาเฝ้าเธอ เธอควรจะดีใจนะ ผู้ชายที่ทั้งหล่อแล้วก็รวย ผู้หญิงพวกนั้นต้องการฉัน เพราะฉะนั้นเธอภูมิใจที่มีฉันเดินอยู่ข้างๆเธอ"
"หรอคะ ฉันจะภูมิใจได้ยังไงในเมื่อฉันรู้สึกเหมือนฉันเป็นนักโทษที่กำลังโดนผู้คุมยืนประกบข้างตลอดเวลา"
"ถ้าเธอคิดแบบนั้นก็แปลว่าเธอเห็นฉันเป็นคนอื่น เธอไม่เคยคิดว่าฉันเป็นผัวเธอหรือยังไง?" น้ำเสียงนั้นฟังดูหงุดหงิดยิ่งขึ้น
"ถ้าคุณเป็นผัวฉันคุณต้องพาฉันไปกินขนม ฉันอยากไปกินอาหารที่ร้านอาหารในห้างที่ฉันเคยไป อยากไปกิน
