"หึ! ถ้าจะไม่โกรธเลยก็คงทำให้เธอเสียนิสัย" เขาพูดและเบือนหน้าหนีเธออีกด้วย
"ฉันไม่โกรธคุณเรื่องเมื่อคืนก็ได้ แต่คุณก็ห้ามโกรธฉันเรื่องวันนี้เหมือนกัน" พัฟฟินขยับวงแขนเรียวขึ้นมาโอบกอดรอบลำคอของชายหนุ่มไว้ ใบหน้าจิ้มลิ้มซบลงบนแผงอกแกร่งและสูดดมกลิ่นหอกที่คุ้นเคยของเขา
"หึ!" เลียมกระตุกยิ้มมุมปากและแค่นหัวเราะในลำคอ ทว่าเขากลับกำลังหัวเราะหัวเราะเยาะตัวเองต่างหากที่ยอมใจอ่อนให้กับหญิงสาวอย่างง่ายดาย
"เธอทำให้ฉันเป็นห่วง..." แม้ว่าความจริงจะไม่ได้โกรธเธอแล้ว แต่มาเฟียหนุ่มก็ยังคงต้องรักษาท่าทีไว้ โดยการทำทีเมินหน้าหนีไปทางอื่นและไม่ยอมกอดตอบคนตัวเล็ก
"ถ้าคุณไม่หายโกรธฉัน งั้นฉันโกรธคุณต่อนะ" ใบหน้าจิ้มลิ้มบูดบึ้งและผละออกจากแผงอกแกร่ง วงแขนเรียวขยับออกจากลำคอของชายหนุ่มและกำลังจะถอยห่างออกจากร่างสูง
"จะไปไหน?" วงแขนกำยำรั้งเอวบางมากอดไว้แน่น
"ฉันจะไปนอนในห้องนู้นไง ก็เราโกรธกันอยู่" เธ
