หลี่เจิ้งหยัดกายลุกขึ้นนั่ง ทอดสายตามองแผ่นหลังที่สั่นสะท้านของหญิงสาวอย่างเจ็บปวดไม่แพ้กัน เข้าใจเธอดีว่าเธอเจ็บช้ำใจจากการกระทำของเขาเพียงใด เขาใจร้ายใจดำกับเธอจนยากจะให้อภัย สมควรแล้วที่เธอจะโกรธเกลียดเขา แววตาของเธอเมื่อครู่มันฉายรอยเจ็บร้าวจนหัวใจของเขาปวดแปลบไปทั้งใจ มาเฟียหนุ่มขยับเข้าไปใกล้ จับไหล่มนหมุนให้หันมาหาเขา ดวงตาคู่สวยแดงก่ำฉ่ำชื้นด้วยหยดน้ำตาเมินหนี ไม่ยอมสบตา
“ฉันไม่ได้คิดทำอะไรบ้าๆ แบบที่เธอว่านะหลินหลิน” หลี่เจิ้งพยายามแก้ไขความเข้าใจของเธอ
“ใช่สิ ฉันมันน่าเกลียดน่าทุเรศแบบนี้ คงเอาไปให้ใครเขาไม่ได้อีกแล้วสินะ”
หลินหลินยิ้มขื่น หันมามองหน้าเขาด้วยแววตาเจ็บปวด ก่อนจะปัดมือเขาออกจากไหล่ หมุนกายหันหลังให้อีกครั้ง
“ไปกันใหญ่แล้วนะหลินหลิน ฟังฉันก่อนนะคนดี อย่าเพิ่งตัดพ้อต่อว่าอะไรฉันเลยนะ”
หลี่เจิ้งทอดเสียงนุ่ม พยายามใจเย็นหาทางเกลี้ยกล่อมให้เธอยอมรับฟังเขา หญิงสาวนิ
