“คุณเจิ้งไม่อยู่เหรอ” ริคคาโด้เอ่ยถามหาเจ้าของบ้าน ตั้งแต่ย่างเท้าเข้ามาเขายังไม่ได้พบมาเฟียหนุ่ม หลินหลินส่ายหน้า ยิ้มอ่อนๆ
“คุณเจิ้งไปประชุมกับพวกหอการค้าค่ะ เย็นๆ ถึงจะกลับ” หลี่เจิ้งไม่ได้เป็นแค่มาเฟียแต่เขาเป็นนักธุรกิจด้วย งานในหน้าที่จึงมีมากมาย
“คุณอยู่แต่ในบ้านไม่เหงาบ้างเหรอลิลลี่ วันๆ คงเอาแต่เลี้ยงลูกกับทำงานบ้านสินะ” เขาเอ่ยถาม สายตาทอดมองใบหน้างดงามไม่เสื่อมคลายของหญิงสาว อย่างอาทร
“ฉันชินแล้วค่ะริคกี้” หลินหลินยิ้มละมุน ขอบคุณความห่วงใยของเพื่อนชายผ่านสายตา “ฉันมีความสุขตามประสา ไม่ได้ทุกข์ใจหรือเดือดร้อนใจอย่างที่คุณห่วง หรอกค่ะ คุณเจิ้งดีกับฉันมาก”
“เขาดีกับคุณไม่พอหรอกลิลลี่” ริคคาโด้ท้วง
เขามองหน้าหญิงสาวนิ่ง รับรู้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่เธอซ่อนไว้ เธอบอกว่าไม่ได้ทุกข์ แต่เธอก็ไม่ได้สุขเต็มที่ เขารู้มาว่าหลี่เจิ้งไม่ได้ยกย่องหญิงสาวอย่างออกหน้าออกตาเหมือนที่เคยยกย่
