ผ้าแพร...
ฉันเก็บเสื้อผ้าของใช้ที่จำเป็นใส่กระเป๋าเป้ใบเดิมที่ฉันเอามาจากบ้าน ฉันตั้งใจออกมาตั้งแต่เช้ามืดเพื่อจะได้ไม่ต้องถูกใครซักถาม ฉันไม่อยากโกหกใครอีกแล้วเพราะแค่ฉันโกหกคุณป้ามันก็บาปมากแล้ว ฉันเดินออกมาโดยที่ยังไม่รู้จุดหมายปลายทางฉันเดินมานั่งที่ป้ายรถเมล์เพื่อรอให้มันเช้าอีกสักหน่อย ฉันมองดูรถลางที่แล่นผ่านไปมาบางคันอาจจะกำลังขับไปทำงานบางคันอาจจะกำลังกลับบ้าน ฉันมีบ้านนะแต่ก็เหมือนไม่มี มีพ่อมีแม่มีน้องสาวก็เหมือนไม่มี ยิ่งพอได้อยู่กับตัวเองฉันรู้สึกท้อแท้ใจว่าทำไมชีวิตของฉันถึงไม่มีความสุขเหมือนคนอื่นบ้าง
ในขณะที่ฉันกำลังนั่งจมอยู่กับความคิดก็มีหญิงวัยกลางคนเดินมากับเด็กผู้หญิงตัวน้อยอายุน่าจะไม่เกินห้าขวบนั่งข้างๆตรงที่ฉันนั่ง
"แม่จ๋าหนูหิวข้าว"
"ตอนนี้แม่ไม่มีเงินเลยลูกเอ้ยเอ็งอดทนเอาหน่อยนะลูก กินน้ำประทังหิวไปก่อนได้มั้ย"
"แต่หนูหิวข้าวนี่มา"
"แม่ขอโทษนะลูกที่พาเอ็งมาล
