ผ้าแพร.....
แล้ววันที่ฉันกลัวว่าจะมาถึงมันก็มาจนได้ตอนนี้ทุกคนรวมถึงตัวฉันนั่งอยู่ที่ห้องรับแขกเว้นแต่พลอยใสที่ไม่ยอมลง อยากจะบอกว่าตั้งแต่วันนั้นไม่มีใครพูดกับฉันเลยสักคนทั้งพ่อแม่และน้องสาวต่างทำราวกับฉันเป็นธาตุอากาศ
"หนูแพรมานั่งข้างๆป้ามาลูก" คุณป้าแม่ของคินเรียกให้ฉันไปนั่งข้างๆท่านเพราะตอนนี้ฉันนั่งอยู่มุมห้องไม่กล้าจะไปนั่งรวมกับทุกคน นั่นจึงเป็นสาเหตุให้ฉันกับคินน้องนั่งใกล้กันเพราะคุณป้าขยับตัวออกมาแล้วให้ฉันนั่งตรงกลางแขนของเราแตะสัมผัสกันโดยความไม่ตั้งใจพอเขารู้ตัวเขาก็ขยับแขนออกทันทีราวกับรังเกียจฉัน การกระทำของเขาต่างกับตอนที่เขาวิ่งเข้าไปอุ้มพลอยใสที่เป็นลมมานอนบนโซฟา ถ้าให้ฉันเดาเขาคงจะชอบพลอยใสฉันคิดแบบนั้นเพราะพลอยใสน่ะสวยกว่าฉันมากถ้าไปเดินข้างนอกคนอื่นคงไม่รู้ว่าเราเป็นพี่น้องกันพวกเขาคงคิดว่าฉันเป็นแม่บ้านเป็นคนติดตามรับใช้มากกว่า
"ตกลงว่ายังไงคะข้อเสนอของพี่" คุณป
