ผ้าแพร...
"แพรฟื้นแล้วไอ้วิช"
"แพรเป็นยังไงบ้างแพร"
"พี่วิช พี่พีท" ฉันขยับตัวเองเพื่อลุกขึ้นนั่งพี่พีทกับพี่วิชรีบเข้ามาช่วยประคอง
"ลุกเบาๆอย่าขยับตัวเร็ว"
"แพรเป็นอะไรเหรอคะทำไมถึงมาอยู่ที่โรงพยาบาล"
"เราเป็นลมน่ะสิพี่กับไอ้พีทก็เลยพามาโรงพยาบาล"
"มึงบอกให้หมดไอ้วิช"
"มีอะไรกันเหรอคะ"
"คือแพรไม่ได้แค่เป็นลม คือแพรกำลังจะเป็นแม่คน แพรท้อง" เหมือนโลกทั้งโลกหยุดนิ่งอยู่กับที่ เมื่อได้ยินคำว่าฉันท้องจากปากพี่วิช
"พี่วิชว่าอะไรนะคะแพรฟังไม่ถนัด" ฉันพยายามคิดว่าตัวเองฟังผิดไปฉันไม่ได้ท้องหรอก
"แพรท้อง ท้องได้สี่สัปดาห์แล้ว"
"แพรท้อง..จริงๆเหรอคะพี่ไม่ได้แกล้งให้แพรตกใจใช่ไหม"
"จะแกล้งให้ได้อะไรแพรท้องจริงๆ คุณหมอบอกอีกว่าให้แพรพักผ่อนเยอะๆเพราะร่างกายแพรอ่อนแอ นี่ก็เพิ่งให้น้ำเกลือไป" พอได้ยินได้ฟังคำยืนยันว่าฉันท้องจริงฉันฉันก็ทำอะไรไม่ถูก ฉันจะทำยังไงต่อไปดีชีวิตต่อไปของฉันจะไป
