หลังจากนั่งเครื่องบินมายังมาเล พาหญิงสาวขึ้นเรือยอชต์ ขนาดกลางแต่มีสองชั้นโดยชั้นล่างเป็นที่บังคับพังงาและห้องพักของเขา ส่วนชั้นสองคือชั้นลอยฟ้ามีที่นั่งรับลมชมวิว เรือลำนี้เขียนว่ากุหลาบ
“นี่มันเรือของคุณเหรอ” หญิงสาวถามขึ้น
“ใช่...และเรือลำนี้มาจากชื่อเล่นแม่ของผม” เขาพูดกำลังบังคับพังงาอยู่ที่หัวเรือ
“อ๋อ”
รัมภาเธอเดินไปที่หน้าเรือยอชต์ มองดูท้องทะเลที่อยู่ตรงหน้าแล้วกางแขนทั้งสองข้าง สูดลมหายใจเขาเต็มปอด นครินทร์มองเธออย่างมีความสุขที่ไม่เคยแบบนี้มาก่อน
เขาเดินออกจากตัวพังงา แล้วเดินมาหาเธอ ที่อยู่หน้าเรือ กอดเธอจากด้านหลัง
“นครินทร์...” หญิงสาวหลุดจากพะวง แต่ไม่ได้ขัดขืนเขาแต่อย่างใด
“ผมอยากกอดคุณอย่างนี้ตลอดไป” เขาพูดเบาๆ
“คุณก็กอดฉันอยู่”
“ผมอยากได้สิ่งหนึ่งจากคุณ”
“อะไร” หญิงสาวถามด้วยความสงสัย
“ไม่มีอะไร” เขาปล่อยเธอออกจากอ้อมกอด เดินเงียบๆ ไปยังที่พังงา แล้วสีหน้าเคร่ง
